Η μετάγγιση ενός κόκκινου κρασιού σε καράφα, πριν το σερβίρισμά του στα ποτήρια, ενδείκνυται για συγκεκριμένους τύπους κρασιού. Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό των περισσότερων σχετικά με τη μετάγγιση, είναι ότι πρόκειται για ένα ακριβό κόκκινο κρασί που έχει παλαιωθεί σε βαρέλι πρώτης χρήσης άνω των 18 μηνών και στη συνέχεια σε φιάλη στο κελλάρι του οινοπαραγωγού, πριν βγει στην αγορά. Και όμως! Η μετάγγιση είναι ένας ασφαλής τρόπος μεγιστοποίησης της απόλαυσης του κρασιού, είτε αυτό είναι παλαιωμένο είτε όχι.
Το χρονικό διάστημα παραμονής του κρασιού στην καράφα ποικίλει ανάλογα με τον τύπο του. Μία συνηθισμένη περίπτωση αφορά ένα ποιοτικό, συμπυκνωμένο, στυφό αλλά νεαρό κρασί που χρήζει μετάγγισης ενδεικτικά για μία-μιάμιση ώρα, προκειμένου να το μαλακώσουμε για να ανοίξει αρωματικά.
Άλλη περίπτωση που επιβάλλεται η καράφα είναι όταν έχουμε παλιό κόκκινο κρασί, το οποίο από τη φύση του θα έχει αποκτήσει ίζημα. Το ίζημα είναι μια φυσική εξέλιξη του κρασιού και δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως ελάττωμα. Οι τανίνες αποτελούν τα στυφά στοιχεία του κρασιού που ενώνονται με τις ανθοκυάνες που είναι οι φυσικές χρωστικές του και σχηματίζονται μόρια. Με την πάροδο του χρόνου, οι ενώσεις αυτές πολλαπλασιάζονται και τα μόρια γίνονται μεγαλύτερα.
Σε κρασιά 20-25 ετών και άνω, παρατηρούνται ολόκληρα κομμάτια που θυμίζουν φλούδια. Τα πιο παλιά κρασιά είναι πιο μαλακά σε στυφάδα. Ωστόσο, επειδή το ίζημα ενοχλεί τόσο οπτικά όσο και γευστικά, πρέπει να αφαιρεθεί. 15 λεπτά είναι αρκετά για να αναπνεύσει το παλιό κρασί και να φύγει η “κλεισούρα” που έχει υποστεί κλεισμένο στη φιάλη για τόσα χρόνια. Δεν το ωφελεί η μακρά παρουσία του στην καράφα, σε αντίθεση με την πρώτη περίπτωση που αναφέρθηκε παραπάνω. Τα παλιά κρασιά είναι πολύ πιο ευαίσθητα στο οξυγόνο. Γι αυτό και μεταγγίζονται σε άλλου είδους καράφα, πιο στενή – συμβατική, ώστε μικρότερη επιφάνεια κρασιού να έρχεται σε επαφή με το οξυγόνο. Μάλιστα κάποιες καράφες διαθέτουν και πώμα που είναι ό,τι πρέπει για τέτοιου είδους περίπτωση.
Μπορούμε να ορίσουμε ένα γενικό πλαίσιο στο οποίο δεν υπάρχει λόγος να γίνεται μετάγγιση. Ακολουθούν κάποιες συνηθισμένες περιπτώσεις:
- Όταν τα κρασιά δεν είναι πολύ παλιά και συνεπώς δεν έχουν ίζημα.
- Όταν έχει περάσει ένα χρονικό διάστημα από τον τρύγο και έχουν ήδη μαλακώσει & έχουν ανοίξει αρωματικά.
Γενικός κανόνας είναι ότι δεν χρειάζεται μετάγγιση όταν τα κρασιά δεν είναι υψηλού επιπέδου, δεν είναι συμπυκνωμένα και στις περισσότερες περιπτώσεις όταν έχουν χαμηλή τιμή. Χαμηλή τιμή ορίζεται έως 7-8 ευρώ. Να σημειώσουμε εδώ ότι μιλάμε για κρασιά που παράγονται στη χώρα μας. Όταν αγοράζουμε ένα καθημερινό, φθηνό κρασί από το super market και το βάλουμε στην καράφα, δεν θα αντέξει την επαφή με το οξυγόνο και τα όποια αρώματα που έχει, θα χαθούν.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, εάν ένα κόκκινο κρασί τιμολογείται από 15 ευρώ και άνω και ταυτόχρονα έχει περάσει τουλάχιστον μια 5ετία από τον τρύγο του, τότε η μετάγγιση θα το ωφελήσει παρά θα το βλάψει.
